در فضيلت مادرش از حضرت رسول روايتي آمده: بابي ابن خيرة الأماء النوبية الطيبة؛ پدرم به قربان پسر بهترين كنيزان كه اهل نوبه و پاكيزه است.

يحيي بن نعمان صيرفي گويد: علي بن جعفر بن محمد [1] به حسن بن حسين بن علي بن حسين



[ صفحه 340]



مي گفت: خداوند به ابوالحسن رضا (ع) كمك كرد، هنگامي كه برادران و عموهايش به او ستم كردند. علي مفصل سخن گفت تا به اينجا رسيد كه: برخاستم و دست ابوجعفر محمد بن علي الرضا (جواد) را گرفتم و گفتم: اشهد انك امامي عندالله؛ گواهي مي دهم كه تو امام من در نزد خداوند هستي.

حضرت رضا گريه كرد. آنگاه فرمود: عموجان مگر نشنيدي كه پدرم مي فرمود: رسول خدا فرموده است: بابي ابن خيرة الأماء النوبية الطيبة؛ پدرم فداي پسر بهترين كنيزان كه اهل نوبه و پاكيزه است. و از فرزندان اوست آن غايب آواره و خونخواه پدر و جدش؛ آن كس كه از ديده ها پنهان شود، به گونه اي كه مردم بگويند او مرده يا هلاك شده، يا به كدام دره افتاده و رفته است. [2] .

صفوان بن يحيي گويد: به امام رضا (ع) عرض كردم: پيش از آنكه خداوند، ابوجعفر را به شما بدهد، از شما درباره ي امام بعد از خودت مي پرسيدم و شما مي فرموديد كه خداوند به من پسري عنايت مي كند. اكنون او را به شما عنايت كرد و چشم ما را روشن فرمود. اگر خدا براي شما پيشامدي كند، به كه روي مي آوريم؟ حضرت با دستش به ابوجعفر (ع) كه در برابرش ايستاده بود اشاره كرد. عرض كردم: قربانت گردم! اين پسر سه ساله است. فرمود: چه مانعي دارد؟ عيسي (ع) سه ساله بود كه به پيامبري قيام كرد. [3] .