وقتي كه مأمون حضرت امام رضا عليه السلام را به خراسان دعوت كرد، آن حضرت قبل از حركت به سوي خراسان سفري به حج نمود و حضرت جواد عليه السلام را كه در آن زمان شش سال داشت همراه خود برد.

امام جواد عليه السلام هنگام طواف، احساس كرد كه پدر بزرگوارش خانه ي خدا را آنچنان وداع مي نمايد كه انگار بار ديگر به زيارت آنجا باز نخواهد گشت.

اين جريان سبب شد كه - امام جواد با تأثر شديد - در داخل حجر اسماعيل نشست، وقتي امام رضا عليه السلام از اعمال فارغ شد، فردي را به دنبال فرزند دلبند خود فرستاد تا او را به حضورش بياورند، امام جواد عليه السلام از آمدن به حضور پدر خودداري كرد - چون ياراي رفتن به محضر انور پدر را با آن عواطف مواج خويش و حزن شديدش نداشت - ناچار خود امام رضا عليه السلام به حجر اسماعيل آمد و فرمود: عزيزم چرا اينجا نشسته اي؟ برخيز برويم.

فرزند خردسال امام با چشمان اشكبار گفت: چگونه برخيزم - در حاليكه - ديدم خانه ي خدا را به گونه اي وداع كردي كه گويا به اين جا ديگر باز نخواهي گشت. امام جواد عليه السلام اين سخن را گفت و از جاي برخاست - و همراه امام حركت كرد - [1] .