چهل و هفت سال از سن مبارك حضرت امام رضا عليه السلام مي گذشت و تا آن تاريخ فرزند پسري از حضرتش متولد نشده بود. اين امر سبب ناراحتي عده اي از دوستان و شيعيان آن بزرگوار گشته و مخالفين به خصوص واقفيه آن را دستاويز تبليغات خود قرار داده بودند. عده اي از خواص اصحاب گاه و بيگاه بكنايه و يا به صراحت از امام پس از حضرت پرسش مي كردند و حضرت رضا عليه السلام همگان را به مولود پسري از آن خويش بشارت مي داد.

با فرارسيدن سال 195 هجري دوران انتظار اينان نيز پايان يافته و در ماه رجب يا رمضان اين سال خداوند فرزندي پسر به حضرت عنايت فرمود. نام اين مولود فرخنده را محمد نهادند و «ابوجعفر» مخاطب گردانيدند. تولد اين امام بزرگوار موجب شادي حضرت رضا عليه السلام و خاندان شريف امامت و روشني چشم دوستان و شيعيان گرديد، لكن مخالفين بناي اذيت و آزار و شايعه پراكني درباره او كردند كه به خواست خداوند قادر متعال و معجزه حضرت جواد عليه السلام همه نقش بر آب شد و موجب رسوائي و سرافكندگي مخالفين و معترضين گرديد.

مي نويسند كه در شب تولد اين مولود گرامي حضرت امام ابوالحسن علي بن موسي الرضا عليه السلام از گاه تولد تا هنگام صبح بر سر گهواره نشسته و ذكر خواب بر آن جناب مي گفت.

در سال تولد عموم مورخين متفقذ لكن خلاف در روز و ماه آن سال است. عده اي ماه رجب را ماه تولد مي دانند و در روز و شب آن در بين دهم و پانزدهم اختلاف است و در بين علماء و محدثين معاصر عموما شب دهم رجب را ليلة الميلاد مي دانند.

در شب و روز ماه مبارك رمضان نيز اختلاف است لكن چون در زمان ما



[ صفحه 9]



اين قول متروكست از بيان اختلاف آن نيز صرفنظر شد.

بنابراين تولد حضرت امام محمدتقي شب جمعه 10 رجب سال 195 بوده است. در دعاي رسيده از ناحيه مقدسه بوسيله ي جناب شيخ ابوالقاسم حسين بن روح بن بحر نوبختي سومين نايب خاص حضرت امام زمان عليه السلام وارد شده است كه:

اللهم اني اسئلك بالمولودين في رجب محمد بن علي الثاني و ابنه علي بن محمد المنتجب (زاد المعاد).