اكنون كه پيامبر گرامي درباره ي عترت و پيشوايان امت تا اين حد سخن گفته، و آنها را «قرين» كتاب، و مايه ي هدايت دانسته است، لازم است، اين گروه از پيشوايان را به خوبي بشناسيم، از بيان و گفتار، و اعمال و كردار آنان، راه و رسم زندگي را بياموزيم و از گمراهي و سرگرداني مصون بمانيم.

در طول قرون از طرف محدثان و سيره نگاران، كتابهاي مفصل و مختصري پيرامون زندگاني آنان نوشته شده و قسمتي از آنها چاپ شده است، ولي اين كتابها با احترام به مؤلفان آنها، عطش جوانان امروز را فرونمي نشاند و آنها را اشباع نمي كند.



[ صفحه 17]



زيرا سبك نگارش گذشتگان به صورت تاريخ نقلي است و تحليل رشته حوادث از نظر علل و معاليل، در آن ملحوظ نمي باشد در حالي كه امروز جوان، خواهان تاريخ تحليلي است كه با تكيه بر اصول مسلم تاريخي، حوادث را از نظر علل و نتائج تشريح نمايد. امام «اسوه» و «الگو» و «پيشوا» است، و در تحليل زندگي آنان بيشتر بايد روي زندگي اجتماعي و سياسي و علمي آنان تكيه كرد، و از اين طريق درهاي هدايت را به روي پيروان آنها گشود.