بني عباس در ماجراي خلع مأمون از ولايت عهدي توسط برادرش امين جانب امين را گرفتند، از اين رو، شكست امين و قتل وي توسط لشگريان مأمون براي آنان ناخوشايند بود، و مأمون نيز نسبت به آنان عقده و كينه پيدا كرده درصدد بود كه ضرب شستي به آنان نشان دهد و انتقامي از آنان بگيرد (آنان نيز متقابلاً پس از ولايت عهدي امام هشتم (ع) بي كار ننشستند و ابراهيم بن مهدي عموي مأمون را كه شخص هنرپيشه اي بود بر مسند خلافت نشادند و همين موجب رد و بدل شدن نامه هايي دشنام آميز بين



[ صفحه 43]



آنان و مأمون گشت) باري، اين دو عامل هر چند در نقش بندي سياست مأمون داراي اهميت است ولي عمده ترين عامل، همان آرام نمودن و به دست آوردن قلوب علويان و شيعيان بود. [1] .