آنان كه عارف خداشناسند، از دانش و عرفان بهره اي دارند، دانشمندان روحي كه در راه خدا كار مي كنند، به جز يزدان پاك چيزي نمي بينند، بزرگاني كه خدمت به مردم را بزرگترين عبادات مي دانند، با تأييدات علم الهي و فيض خدائي حمد وجودي را روشن به جاي آورند، داد همه مرتبه هاي يكتاشناسي را مي دهند، در ستايش يزدان فروگذاري ندارند، مو به موي ايشان زبان گويا مي شود، در خاموشي هم همانا بيان حمد گفتن و فعلي و حالي كه از شاخه هاي او است به جاي آورند به قول عارف بزرگ باباطاهر: خوشا آنانكه الله يارشان بي عارفان كه معرفت تمام دارند، مانند همه مخلوقات و موجودات حمدي كنند، زيرا كه در آئينه علم ايشان همه آنها پرتو اندازد ايشان همه را در خود بينند، داخل حمد خود گردانند به قول حافظ:



«يك فروغ رخ ساقي است كه در جام افتاد»