مورخان نوشته اند كه دعبل خزاعي از شيعيان كوفه در قرن دوم هجري بود. قصايد او در نكوهش امويان و عباسيان مشهور است. دشمنان شيعه در كمين كشته شدن او بودند و وي همي گفت كه پنجاه سال از عمر من مي گذرد و چوبه دار را بر كتف خود گذاشته و در گردشم تا كسي مرا بدار كشد!

دعبل با شاهكارهاي ادبي خود امامان شيعه را ستود، چنانكه در قصيده معروف خود گويد:



مدارس آيات خلت من تلاوت

و منزل وحي مقفر العرصات



از همان زمان اين قصيده را شيعيان علي (ع) به پيروي از امام و پيشواي خود مي خوانند و بدان ادبيات مترنمند و پرتو ولايت را گسترش دهند و از ددان و بدسگالان گريزانند.