نوبت به عباسيان رسيد. به گواهي تاريخ جناياتشان با خاندان علي (ع) بيشتر از امويان شد! مقام ولايت به امام محمد باقر (ع) و بعد به امام جعفر صادق رسيد، امامان پنجم و ششم شيعه با نشر فرهنگ اسلامي انوار ولايت علوي را به روش مردمي و علمي پخش كردند، با بنياد استوار و متين پايه هاي دانش و معارف شيعه را پي ريزي كردند، صدها حكيم، عارف، فقيه بزرگ و نامي در مدارس مذهب شيعه پرورش يافت. دريغا امويان و عباسيان هزاران پيروان و شاگردان ولايت علوي را از بين بردند.

عاقبت ستم كاران خاموش و نيست شدند ولي پرتو درخشان الهي فروزان گشت، رشحات علمي و افادات عالي اين دو امام بزرگوار در برابر شخصيت هاي علمي هم عصران خود به اندازه اي پرشكوه شد كه همه بزرگان عصر را در پرتو روشنائي هاي ولايت تحت الشعاع قرار داد. عباسيان دانستند كه نمي شود امام شيعه را آزاد گذاشت، هر گاه در سياست دخالت نكند شخصيت علمي خود را جلوه گر مي سازد و مردم را متوجه شناخت ولايت علوي مي نمايد.



[ صفحه 104]