روايت هاي بسيار درباره پرورش دل به ما رسيده است، حضرت محمد (ص) فرمايد: در انسان پاره گوشتي است كه هرگاه سالم و درست باشد، ساير اندام بدن نيز تندرست است، اگر آن بيمار و فاسد شود، ساير اندام بدن بيمار و فاسد مي شود و آن دل آدمي است.

امام محمد باقر، امام پنجم ما فرمايد: دل بر سه گونه است:

1- يكي دل سرنگون شده است كه هيچ چيزي در آن نگنجد و آن دل كافر است.

2- يك دل خير و شر هر دو در آن درآيد، هر يك كه نيرومندتر است بر ديگري پيروز شود.

3- يك دل است كه گسترش دارد، چراغي از نور الهي در آن فروزان است، پيوسته نور مي دهد و تا روز رستاخيز از بين نرود و آن دل با ايمان است.

امام جعفر صادق مي فرمايد: ارزش دل به تن آدمي مانند امام نسبت به توده مردم است.

گويند موسي ياران خود را پند همي داد. ناگاه در ميان جمعيت



[ صفحه 43]



شخصي برخاست و بي اختيار پيراهن خود را چاك زد! از خدا به موسي پيام رسيد كه هان اي موسي به آن مردك بگو پيراهن را چاك مزن بلكه دل را براي من پاره كن.

آدمي كه پيرو هوا و هوس و خواهش دل رود، اميد و آرزوهايش را به دشمن بخشد.

احسان كنندگان و نيكوكاران بيشتر از محتاجان به انفاق و احسان نياز دارند، زيرا هم خدا پاداش دهد و هم توده مردم به نيكي يادشان كنند و هم در گروه هم رديف شان سرفرازند.