آيا منصرف شدن از سايرين به سوي امر الهي رفتن شايسته و سزاوار نيست! بلكه به اين ظاهرها كه امر فرمود براي خاطر تحريك و تشويق امور قلبي و باطني است و شايد علت عمده حكمت آن به استقبال نگاهداري و ثابت نگاه داشتن اندام به يك سو است تا آنكه به دل ستم روا نشود زيرا كه اگر در اين امر به دل ستم روا دارد و به اين سو و آن سو شود ناچار دل را هم پيرو خود گرداند و ديگر در برابر خدا منقلب نگردد آنچه از نقليات دليل است در هنگام نيايش و توجه به سوي خدا و اقبال به سوي او لازمه توجه قلبي است بايد بدانيد همچنان كه در ظاهر به سوي قبله ايستادن درست نمي شود مگر اينكه از همه چيز صرف نظر نمايد و توجه به سوي خانه خدا كند، و دل را متوجه به سوي او نمايد كه اقبالش تمام و كامل نخواهد بود مگر اينكه از همه چيز جز خدا صرف نظر نمايد.

نيايش به سوي او نمايد و همه را جز او فراموش كند در حديث نبوي است: هنگامي كه آدمي به نماز و نيايش مي ايستد و دل و جانش به سوي او باشد مانند روزي است كه از مادر متولد شده. در كتاب مصباح الشريعة



[ صفحه 211]



حضرت صادق (ع) فرمود: وقتي كه به سوي قبله ايستادي از دنيا و آنچه در اوست و از مردم و آنچه در ميان آنان است نااميد شو و دل خود را از هر سرگرمي و خاطره اي كه مشغولت مي كند خالي نما و با چشم دروني خود عظمت خدا را به يادآور كه در روز رستاخيز در برابر او ايستاده اي با ترس و اميد در برابر خدا بايست.