نخست اشاره به رحمت مطلقه است كه تنها اختصاص به مؤمنان ندارد.



[ صفحه 162]



دوم براي اشاره به وجود هر دو در دنيا و آخرت است، كافران را نمي توان از تمام اقسام رحمت رحيمي باز داشت! زيرا دعوت كردن آنان به ايمان با بعثت پيامبران و آوردن كتاب هاي آسماني حظ و قسمت شان از رحمت رحيمي الهي است.

از سوء اختيار آن پيامهاي آسماني را از خود دور كردند به تباهي افتادند ديگر اينكه ادعاي درستي است كه گويند كه رحمت همه اش از رحمن و رحيم است.

زيرا آنچه از رحمت در عالم ديده مي شود باز از اشعه رحمت او و آثار آن است، پس نسبت آن به خدا درست تر از نسبت به آن ديگري است و نسبت آن براي ديگري يك جور تأويلي است مانند نسبت روشنائي چراغ به شيشه تنها وسيله رسيدنش به نور بلكه مانند نسبت اشراق به روشنائي آفتاب و نسبت آن به خداوند مثل نسبت اشراق است به خورشيد.