معجزه گاهي از سخن است مانند قرآن و زماني از جنس كارهاي شگفت آور است كه، خردمندان آن ها را باور دارند، همراه اعجاز نشان هاي عقلي براي پيامبران هست، كه موجب ايمان خردمندان مي گردد، چنانچه معجزه براي ايمان توده مردم مي شود، نشانه هاي عقلي چندتا است:



[ صفحه 154]



1- اخلاق خوب.

2- دانش راست و درست.

3- بيان روشن و دليل آشكارا.

4- روشنائي سخنان چون كوته خردان دليل به اعجاز مي كنند كاملا استدلال به كمال هاي فرستنده مي نمايند مانند درمان بيماري هاي روحي تكميل روان هاي ناقص، اشعه فروزان «نورها» كه بر هم نشينان و هم صحبتان از ايشان مشاهده مي شود، يقين پيدا مي كنند به نبوت فرستندگان الهي.

پيامبران بياني دارند كه خرد آن را باور دارد، مانند وجود هستي حق، صفات و كمال او. بيان ديگري دارند كه عقل براي باور داشتن آن كافي نيست! چنانچه حكم روزه به شرح پاداش مكافات عمل و بيان احوال كارها كه گاه نيك و زماني بد باشد! بنابراين هرگاه اعجاز و نشانه هاي عقلي همراه پيامبران نباشد، خود به تنهائي آن ها را باور نخواهد داشت.

نادان هم هيچگاه فرستاده خدا را نخواهد شناخت، و از برانگيخته يزداني سودي براي بشريت به دست نخواهد آمد، اكنون ببينيم: