امام محمد تقي جواد (عليه الصلاة و السلام)، در ماه مبارك رمضان سال 195 ه. ق زاده شد و در ماه ذي القعده سال 220، به وسيله ي همسرش و به تحريك و فرمان معتصم، خليفه ي عباسي، مسموم گشت و رحلت نمود. پدر گرامي آن حضرت، امام رضا (عليه الصلاة و السلام) نيز در سال 203 با سمي كه به دست عبدالله مأمون، خليفه ي عباسي به وي خورانده شد، به شهادت رسيد.

امام جواد (عليه السلام)، نخستين امام از ائمه دوازده گانه (عليهم السلام) بود كه در خردسالي يعني تقريبا در هشت سالگي متصدي شؤون امامت گرديد و مسؤوليت هاي رهبري را برعهده گرفت.

پس از آن حضرت، فرزندش، امام علي هادي (صلواة الله و سلامه عليه) نيز در همين سنين بلكه در سنين كمتر - هشت يا شش سالگي - متولي امر امامت گرديد. و بعد از آن، امام مهدي عجل الله تعالي فرجه الشريف نيز در حالي كه بيش از پنج سال نداشت به امامت رسيد.

امام جواد (عليه السلام) - به تعبير برخي - «نخستين نمونه ي زنده ي امامتي بود كه شيعه بدان معتقد است، با تمام معناي اين كلمه، و با تمام اوصاف و احوال و شؤوني كه در كتاب و سنت براي امام آمده است و بر مبناي آن، خدا است كه متولي تسديد و تربيت مداوم او است».



[ صفحه 23]