او هم از فرزندان گرامي حضرت علي بن الحسين عليه السلام بود، او را ابوالحسن مي گفتند و او نيز مردي زاهد و باتقوي بود. در سال 250 هجري در شهر كوفه قيام كرد - بيت المال مسلمين و خزينه ي دولت را كه در دست خليفه و عمال او بود، به نفع مسلمانان مصادره نمود. به زندانها حمله كرد و زندانيان فكري و سياسي را آزاد ساخت،



[ صفحه 161]



گروهي از زيديه دور او جمع شدند و آنها هم به عنوان پيروي از بهترين اولاد علي عليه السلام و يا محمد صلي الله عليه و آله با همان شعار «الرضا من ال محمد» فعاليت مي كردند. توده ي مردم مخصوصا در بغداد و حوالي آن سخت بدو گرايش داشتند. بالاخره وابستگان به قدرت و حاميان خليفه او را نيز شهيد كردند. مردم از شهادت اين علوي بزرگوار بسيار ناراحت شدند و اشعار بسياري در رثاي او گفته و خوانده شد، و خطابه ها و نوشته هاي بسياري ايراد گرديد. براي آنكه او نيرويي در برابر ستم و مظهري از عدالت و تقوي بود، ابوالفرج اصفهاني در كتاب مقاتل الطالبين مي نويسد: «كسي را از فرزندان علي عليه السلام كه در زمان عباسيان شهيد شده باشد، سراغ ندارم كه به اندازه ي اين مرد مورد توجه قرار گرفته و براي او مرثيه سرايي شده باشد.» [1] .