راوندي در خرائج مي نويسد: جناب عبدالعظيم حسني نامه اي به خدمت امام محمد تقي جواد الائمة نوشت و در آن از مهدي امت و قائم آل محمد سؤال نمود فقال: المهدي يجب ان ينتظر في غيبته و يطاع في ظهوره و هو الثالث من ولدي و ان الله يصلح امره في ليلة كما اصلح امر كليمه موسي (ع) حيث ذهب ليقتبس لا هله ناراً هو سمي رسول الله و كنيته تطوي له الارض و قيل له القائم لانه يقوم بعد ذكره و ارتداد النفر من القائلين بامامته و سمي المنتظر لان غيبته يطول امرها فينتظر خروجه المخلصون و منكره المرتابون من القائلين و يهلك المستعجلون.

مرقوم فرمود:

مهدي كسي است كه انتظار او واجب است و بايد در غيبت او انتظارش را داشت و به هنگام ظهور اطاعت او را نمود او سومين اولاد من است و خداوند به دست او امور عالم را در ظرف يك شب اصلاح مي كند و همانطور كه براي موسي بن عمران اصلاح فرمود و آتش از درخت در كوه طور برافروخت كه همه ديدند و نور آن غير از نور همه روشني ها و انوار بود. او را به نام رسول خدا و كنيه ي او مي خوانند، براي آن كه زمين در اراده ي او بهم در مي نوردد و او را قائم گويند براي آنكه پس از مرگ نام او در ميان خلق است و از كساني كه قائل به امامت او مي باشد، مرتد مي گردد او را منتظر مي خوانند براي آنكه غيبت او به طول مي انجامد به اندازه اي كه مخلصين در حال انتظار مانده و شكّاكين مرتد شده و شتابزدگان هلاك خواهند شد.