[12] 12 - سيد بن طاوس نقل كرده است:

محمد بن عفير ضبي از امام جواد عليه السلام روايت كرده كه فرمود: همانا در ماه رجب، شبي وجود دارد كه براي مردم، از آنچه خورشيد بر آن مي تابد بهتر است و آن شب، شب بيست و هفتم آن است؛ رسول خدا عليه السلام، صبح آن شب به پيامبري رسيد و - خدا تو را به خير و صلاحش توفيق دهد - به يقين، براي عبادت كننده ي در آن شب از شيعيان ما معادل پاداش عبادت شصت سال خواهد بود.

گفته شد: عمل آن شب چيست؟

حضرت فرمود: وقتي نماز عشاء را به جاي آوردي و در رختخواب خود خوابيدي؛ در ساعتي از ساعات شب، قبل از نيمه ي شب يا بعد از آن از خواب برخاسته، دوازده ركعت نماز با دوازده سوره، از سوره هاي نسبتا كوتاه (نه خيلي كوتاه و نه خيلي مفصل) بعد از ياسين تا كافرون به جاي مي آوري و چون بعد از هر دو ركعت نماز فراغت يافتي، بعد از سلام مي نشيني و سوره ي «حمد» را هفت مرتبه و سوره ي «فلق» و سوره ي «ناس» را هفت مرتبه و سوره ي «قل هو الله احد»



[ صفحه 292]



را هفت مرتبه و سوره ي «قل يا ايها الكافرون» را هفت مرتبه و سوره ي «انا انزلناه» را هفت مرتبه و «آية الكرسي» را هفت مرتبه، قرائت مي كني و بعد از آنها، اين دعا را مي خواني: حمد و ستايش از آن خدايي است كه همسر و فرزند، اختيار نكرده و در قدرت و سلطنت، شريك و انبازي ندارد و دوست و ياوري (يا سرپرستي) از روي ضعف و ذلت، برايش متصور نيست و او را بي اندازه بزرگ و با عظمت بشمار؛ خدايا!من، به جايگاه و محل اتصال عزتت بر پايه هاي عرش تو و به نهايت رحمتت (رحمتي كه بالاتر از آن رحمتي نيست) كه در كتاب قرآن آن را ثبت كردي (يا و به نهايت رحمتت كه همان كتاب توست) و به اسم بزرگتر بزرگتر بزرگتر تو و ذكر و ياد برتر برتر برتر تو و به حق كلمات تام و تمامت كه به صدق و راستي و عدل و داد، كمال يافته است، از تو مي خواهم كه بر محمد و آل محمد، درود فرستي و در حق من، آنچه سزاوار ذات توست، انجام دهي.

آنگاه حاجت خود را، از خداي متعال درخواست كن؛ چه اينكه هيچ حاجتي نخواهي خواست، مگر اينكه بر آورده خواهد شد؛ هر گاه گناه، يا قطع رحم يا هلاكت گروهي از مؤمنان نباشد و با نيت روزه، شب را به صبح مي آوري؛ چرا كه روزه ي آن روز، مستحب است و معادل يك سال روزه مي باشد. [1] .