[1] 1- صدوق گفته است:

از علي بن مهزيار، روايت شده كه گفت: امام جواد عليه السلام با خط مبارك خود كه من، آن را خوانده ام، براي مردي در دعايي نوشته بود كه چنين بگويد:

اي آن كه پيش از هر موجودي، وجود داشت! سپس هر موجودي را، آفريد؛ آنگاه او، پايدار مي ماند؛ در حالي كه هر چيزي، نابود مي شود و اي آنكه در آسمانهاي فراز و در زمين هاي فرود و بر بالاي آنها و در ميان آنها و در زير آنها، معبودي جز او نيست تا پرستيده شود. [1] .

[2] 2- سيد بن طاوس آورده است: از دعاي امام جواد عليه السلام است كه:

خدايا! اي پروردگار ارواح فاني و محو شده (در وجود خداوند به طوري كه در مقابل او هيچ اند و از خود هيچ ندارند)! و بدنهاي پوسيده و گنديده! به حق فرمانبرداري جانهاي به تن بازگشته و به حق فرمانبرداري بدنهاي پيوند خورده و آميخته با رگهايشان و به حق آن كلمه اي از تو كه در ميان آنها، نافذ است و (با آن كلمه) حق را از آنان مي گيري؛ در حالي كه آفريدگان، در پيشگاه تو پايان داوري تو را، انتظار مي برند و اميد به لطف و مهرباني تو، دارند و از عقوبت بيمناك اند، بر محمد و آل محمد صلي الله عليه و اله وسلم درود فرست و نور روشنايي در چشمم قرار ده و اطمينان و يقين، در دلم بيفكن و ذكر خود را شب و روز، بر زبانم جاري ساز و عمل شايسته، روزيم فرما. [2] .



[ صفحه 284]