صفوان بن يحيي و محمد بن سنان حكايت كنند:

روزي در مكه ي معظمه به محضر شريف امام رضا عليه السلام حضور يافتيم و اظهار داشتيم: يا ابن رسول الله! ما عازم مدينه ي منوره هستيم، چنانچه ممكن است نامه اي براي فرزندت حضرت ابوجعفر محمد جواد عليه السلام بنويس، كه انشاء اله ما را مورد لطف و عنايت خود قرار دهد.

و حضرت رضا عليه السلام تقاضاي ما را پذيرفت و نامه را نگاشت؛ و تحويل من داد، هنگامي كه نامه را گرفتيم به سمت مدينه حركت كرديم.

و چون به منزل حضرت جواد سلام الله عليه رسيديم، خادم حضرت به نام موفق نزد ما آمد، در حالي كه كودكي خردسال را - كه حدود پانزده ماه داشت - در آغوش گرفته بود.

و ما متوجه شديم كه آن كودك، حضرت ابوجعفر، امام محمد جواد عليه السلام مي باشد.

به موفق، خادم حضرت فهمانديم كه ما نامه اي براي حضرت آورده ايم؛ و نامه را تحويل خادم داديم.

حضرت دست هاي كوچك خود را دراز نمود و نامه را از موفق



[ صفحه 21]



گرفت و به خادم اشاره نمود كه نامه را باز كن.

و چون نامه را گشود، حضرت مشغول خواندن نامه گرديد و در ضمن خواندن، تبسم بر لب داشت.

وقتي خواندن نامه پايان يافت، به ما فرمود: شما از سرورم تقاضا كرديد تا برايتان نامه اي بنويسد كه بتوانيد با من ملاقات و صحبت نمائيد؟

عرض كرديم: بلي، چنين است.

سپس محمد بن سنان اظهار داشت: اي مولا و سرورم! من از نعمت الهي - يعني چشم - محروم و نابينا شده ام، اگر ممكن است بينائي چشم مرا برگردان، تا يك بار به جمال دل آراي شما نظر افكنم؛ و دو مرتبه به حالت اول برگردم.

و اين لطف و كرامت را پدرت و نيز جدت حضرت موسي بن جعفر عليه السلام بر من عنايت فرمودند.

سپس حضرت دست مبارك خويش را دراز نمود و بر چشم من كشيد؛ و در همان لحظه چشمم روشن و بينا گرديد، به طوري كه همه جا و همه چيز را به خوبي مي ديدم، پس نگاهي به جمال دل آرا و مبارك حضرت افكندم.

و لحظه اي بعد از آن، دست بر چشم من نهاد و دوباره همانند قبل نابينا شدم.



[ صفحه 22]



پس از آن، من با صداي بلند اظهار داشتم: اين جريان همچون حكايت فطرس ملك مي باشد. [1] .

سپس حضرت جوادالأئمه عليه السلام پاهاي خويش را بر سينه ي خادم نهاد و كلماتي را بر زبان مباركش جاري نمود. [2] .



[ صفحه 23]